هرکه در حافظه چوب ببیند باغی صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهد ماند
خرد همانا پیوستن ذهنها به یک جان مشترک است و هم اندیشی زیستی و هم زیستی هماهنگ حاصل خرد است.
خرد جان را آگاه به مفاهیم می کند و آنگاه موجودات به خود آگاهی و آگاهی محیطی دست می یابند.
خرد جمعی نیاز به ارتباط میان افراد را برای انتقال مفاهیم به وجود می آورد و در اینجاست که قوه “بیان” متولد می شود.
“مفاهیم” در طول یک تجربه زیستی گاه طولانی برای یک فرد قابل درک میشوند، و قوه “بیان” است که امکان اشتراک مفاهیم تجربه شده را از طریق یک فرد به توده افراد و گستره خرد جمعی در کوتاه ترین زمان ممکن می کند.
قوه “بیان” برای موثر شدن و ایجاد ارتباط نیاز به پدیده ای قرار دادی میان ذهنهای تشکیل دهنده خرد جمعی دارد و اینجا “زبان” پدید می آید. “
مفاهیم” “قوه بیان” و “زبانها” موجودات را در مسیر تکامل زیستی پیش میبرند، و گونه های مختلف حیات شیوه درک مفاهیم، بیان و زبان ارتباطی خاص خود را دارا می باشند.
در این میان گونه بشر دیر زمانی است مراحل تکامل زبانهای مختلف را برای بیان مفاهیم تجربه نموده است:
زبان رفتاری
زبان آوایی
زبان تصویری
کنش و واکنشهای حاصله از هر زبان که منجر به ایجاد ارتباط می شود سه حالت را مد نظر دارد :
“باز داشتن
“رهایی
“پیش راندن
برای ساختن جهانی بهتر، امن تر و زیبا تر برای همه.
زبانها برای بیان مفاهیم علائم و قرارداد هایی را پدید آورده اند که بنا به ماهیت هر یک از انواع زبانها (رفتاری، آوایی، تصویری ) حالات و کیفیات متفاوتی دارند:
زبانهای رفتاری از طریق حرکات، اشارات و ….
زبانهای آوایی از طریق اصوات، کلام و…
زبانهای تصویری از طریق اشیاء، ترسیمات و….
هر یک در گستره خود واژگانی بوجود آورده اند که مابین ذهن ها قراردادی قابل درک و پذیرش مفهوم مورد نظر را ممکن می سازد.
گستره قوانین و شیوه بکار گیری این قراردادها برای تاثیر بهتر و گسترش خرد جمعی از طریق “آگاهی و مهارت شناخت، گزینش و آفرینش بهترین رفتار” را می توان ادبیات نامید.
در واقع ادبیات دستور العمل و جوهره بهترین رفتار برای خردمندانه زیستن است.
هنر همانا حرکتی جسورانه در مسیر شعاع دایره تمدن و ادراکات بشر است تا مرز آخرین حلقه آنچه می داند و می تواند، و آنگاه گام نهادن بی پروا در اتمسفر لایتناهی آنچه تجربه نشده به شوق کشف و شهود مفاهیم ناملموس و بیان آن به زبان خرد جمعی از طریق خلق یک اثر برای بهبود سبک زندگی و ساختن جهانی بهتر برای همه.
رفتار های زیستی همواره در سه حالت بروز می کند:
رفتارهای غالب
رفتارهای هماهنگ
رفتارهای مغلوب
رفتار زیستی خردمندانه مبتنی بر ادبیات به ذاته رفتار “هماهنگ” است.
تنها در واکنش به تحریکات محیطی گاهی غالب و گاهی رفتار موقت مغلوب را جایز می داند، تنها به منظور بازگشت به رفتار هماهنگ. خردمندانه ترین رفتار زیستی در میان گونه های حیات را می توان در چرخه زندگی کهن سال ترین موجودات زنده این کره خاکی جستجو کرد.
موجودی که هزاران سال زندگی می کند بی آنکه سستی و پیری بر او عارض گردد و در عین کهن سالی هر بهار جوانه میدهد و هر پاییز بارور گشته و بذر تولید می کند.
“درخت” سر سلسله چرخه حیات است.
اوست که پیوند میان آسمان و زمین است و خاک سترون زمین را به مهر سوزان خورشید بار ور می کند.
خردمند ترین گونه که ضامن چرخه حیات است و مامن سبز زمین. هماهنگ ترین رفتار زیستی را دارد و تجلی مفهوم زیستن است.
تمامی موجودات به نحوی از برکت وجود درخت مستقیما یا غیر مستقیم امکان زیستن دارند.
و در تعامل با “خرد درخت” در مسیر تکامل قرار می گیرند.
آدمی نیز همسان دیگر موجودات جزئی از طبیعت است و نیاز به رفتار هماهنگ و خردمندانه در قبال درخت دارد تا در مسیر تکامل قرار بگیرد. اینجاست که مفهوم بر قراری ارتباط و همسو شدن با “خرد درخت” نیاز به شیوه ای برای بیان دارد که به “زبان چوب” آدمیان را قادر به بر قراری ارتباط بهتر با درخت، طبیعت و شیوه زیست هماهنگ نماید.
این همانا تولد خرد جمعی تحت عنوان ” ادبیات هنرهای چوبی” است.
ادبیاتی مشترک میان انسان و طبیعت به واسطه “مفهوم درخت” “بیان هنر” و ” زبان چوب” بازگشتی به اصل برای بهتر شدن بهتر ماندن و بهتر زیستن.
از خداوند برای همه برکت می طلبیم
محمدعلی ودود ۱۴۰۰/۱۲/۱۵